Er was een plek toen ik jong was waar ik me helemaal fijn voelde en dat was in de boom in een klein bosje vlakbij ons huis. Daar ervoer ik dat zingen in die boom mij de ultieme gevoel van vrijheid gaf. Het voelde alsof ik, met al mijn onzekerheden niet meer bestond maar dat ik één was geworden met de boom en het ruizen van de wind door de blaadjes. Ik was niet meer dat verlegen meisje die een rood hoofd kreeg als de aandacht op haar gevestigd werd en die niets durfde te vragen aan de juffrouw. Ik was vol zelfvertrouwen, creativiteit en liefde. En ik verzon eindeloze liedjes over het leven.

Dat gevoel dat zingen me toen gaf beleef ik nog steeds in het klein als ik zing. Als ik zing en de stress van de dag of het optreden kan vergeten dan ga ik vliegen. Ik kom eindelijk uit mijn onzekere hoofd en doe gewoon.
Je zou dan ook denken dat als ik me zo kan voelen tijdens het zingen dat ik, buiten de zanglessen die ik geef, heel veel zing maar dat is niet zo. Iedere dag heb ik duizend excuses waarom ik niet kan zingen. Het huis is een rotzooi, er moet een poepluier worden verschoond, ik moet nog werken of ik ben gewoon te moe. Iedere keer lijkt het alsof ik iets moet overwinnen Dat ik een bepaalde dapperheid moet hebben om te zeggen piep it en nu doe ik het gewoon.

Of het nu schilderen, knutselen, schrijven of bakken is maar iets creëren zonder erover na te denken geeft ons vleugels. Misschien heb jij het zelf ook weleens ervaren. Ik ga iedere dag ook al is het maar 5 minuten dapper zijn en zeggen, piep it, ik doe het gewoon, NU! En ik zal je laten weten wat ik denk, voel en beleef. Doe je mee?